O rasie
KOT SYBERYJSKI to przedstawiciel półdługowłosej rasy kotów o naturalnym pochodzeniu. Rasa tych kotów kształtowała się na terenach Rosji bez ingerencji człowieka, przystosowując się do różnorodnych warunków, zwłaszcza do ostrego, zimnego klimatu syberyjskiej tundry i tajgi. Długowłose koty o ślicznych pyszczkach mieszkały od wieków wokół rosyjskich domostw traktowane jako koty domowe. Dopiero w drugiej połowie XX wieku te piękne koty zostały zauważone i postanowiono przywrócić im godne miejsce wśród kotów rasowych. W Polsce pierwsze osobniki zaistniały w roku 1989, a jako koty Rasy Syberyjskiej zostały w pełni uznane podczas wystawy w Moskwie w 1998r.
Kot syberyjski, to kot średniej budowy ciała, co nie znaczy, że może być mały, przeciwnie, jego łapy są średniej wysokości, ale mocne, masywne, korpus średniej długości, lecz zwartej, mocnej konstrukcji, ogon średniej długości, ale owłosiony bardzo intensywnie. Głowa – odwrócony trapez, ale miękko zaokrąglony. Charakteryzuje ją dość krótka i szeroka kufa z lekko zaznaczoną brodą (uciekającą), szerokie kości policzkowe, oczy lekko owalne, nieco ukośne w kolorze zielonym, żółto – zielonym lub miodowym, czoło szerokie, lekko zaokrąglone, uszy również średniej wielkości, od góry łagodnie zaokrąglone, nachylone ku przodowi. Profil z lekkim przełomem nosowym lecz bez stopu.
Szata syberyjczyka powoduje, że jego wygląd w okresie zimowym różni się od wizerunku tego samego osobnika w okresie lata. Nosi on bowiem na sobie dwa rodzaje sierści: włos okrywowy – twardszy i podszerstek – miękki, gęsty, puszysty. Tego ostatniego na okres zimowy przybywa syberyjczykowi w znacznych ilościach i w połączeniu z włosem okrywowym nadaje temu kotu iście kulisty kształt z piękną kryzą wokół szyi, pędzelkami przy uszach, charakterystycznymi „porteczkami” na tylnych kończynach i przepięknie bujnie owłosionym ogonem. Najobficiej obrastają osobniki wychodzące i tę piękną szatę zimową najlepiej jest zaobserwować na ich przykładzie.
Jakie cechy charakteru i zachowań wyróżnia syberyjczyka? Wielce sympatyczną cechą kotów syberyjskich jest ich gadulstwo. Siby nie miauczą w sposób jaki jest przypisany innym kotom, siby „gadają” w różnych tonacjach, w zależności, co chcą nam oznajmić, lecz są to dźwięki miłe, nie drażniące ucha ludzkiego, a kotki podczas rui nie zakłócają zbytnio naszego spokoju. Inną formą uroczego gadulstwa jest też mowa ciała kociego, którą syberyjczyki potrafią się świetnie posługiwać. Jedne wolą dźwięki, inne gesty, a niekiedy jest to po prostu mix.
Można o tym kocie śmiało powiedzieć, że jest też świetnym kotem stróżującym i jeśli ma możliwość wychodzenia poza teren swojego mieszkania, można być pewnym, że żadne inne nieproszone stworzenie w obejściu się nie pojawi. Najlepiej czynią to wykastrowane kocury. Zupełnie inaczej kot ten zachowuje się w domu. Poza tym, że cały czas „pilnuje” swoich ludzkich domowników, z przypisanej im ciekawości sprawdzając skrupulatnie, co robią, a jednocześnie potrafi delikatnie obchodzić się z małymi dziećmi, świetnie spełniając funkcję czworonożnego opiekuna. Akceptują również osobników każdego innego gatunku, nie czyniąc nikomu krzywdy, i tak syberyjczyk może zostać przyjacielem psa, świnki, żółwia, ale… ostanie zdanie i kropka nad „i”… należeć będą do niego, do SIB-a.
I jeszcze jedna niezwykle ważna cecha – to odwaga. Są to koty, które nie boją się hałasu, strzałów, warczących przedmiotów, innych dużych zwierząt, ani też kontaktu z wodą, przeciwnie, brzechtanie się w niej, to dla nich wielka przyjemność. Rzadko więc można usłyszeć o syberyjczyku, że jest nadmiernie płochliwy, czy agresywny, może to jedynie dotyczyć osobnika, którego smutna przeszłośc jest naznaczona ludzką niegodziwością.
Takie są syberyjczyki – odważnie, niezwykle kontaktowe, jednocześnie opiekuńcze i pieszczotliwe, tylko w jednych jest więcej odwagi, a mniej ciekawości świata, lub odwrotnie. Nie ma przecież kotów o identycznym charakterze, a poza tym każdy z nich zagłębia przecież w sobie jeszcze jakąś tajemnicę, co wyróżnia ich spośród innych czworonogów. Wszystko to sprawia, że jesteśmy nimi zafascynowani i nie potrafimy oprzeć się temu urokowi.
Jednakże prawdziwy charakter kota syberyjskiego poznamy tylko wtedy, gdy będziemy mieć do czynienia z kotem żyjącym od małego w stałym kontakcie z człowiekiem. Koty (dotyczy to wszystkich ras) za młodu chowane w klatkach lub boksach, trzymane w odosobnieniu, nie potrafią do końca otworzyć się przed człowiekiem, toteż porozumienie z nimi w takim przypadku, może okazać się bardzo trudne. Mając to na względzie, przed ostateczną decyzją o zakupie kociaka, proponujemy przyszłym właścicielom przekonać się w jakich warunkach wyrastał ich pupilek.
SIB CAT CLUB
